Στη φθινοπωρινή του επέλαση στη Νέα Υόρκη, με μια επίδειξη μόδας και ένα γκαλά, πλαισιωμένα με έναν καταιγισμό εγκαινίων και νέων projects, o Μr Armani θύμισε σε όλους ποιος είναι και τι αντιπροσωπεύει στην παγκόσμια μόδα.
Η παρουσία του 90χρονου, αιώνια μαυρισμένου Ιταλού μετρ στην αμερικανική μητρόπολη περιλάμβανε ένα γιγαντιαίο σόου στην Παρκ Άβενιου, τα εγκαίνια ενός δωδεκαώροφου συγκροτήματος 9.000 τ.μ. στη λεωφόρο Μάντισον, μια ανακαινισμένη μπουτίκ στο Bergdorf Goodman, ένα κατάστημα Armani/Casa, ένα νέο εστιατόριο και δέκα ιδιωτικές κατοικίες Giorgio Armani (που έχουν όλες ήδη πουληθεί, με τιμή πώλησης που ξεκινούσε από τα 21,5 εκατ. δολάρια), από τις οποίες κράτησε μία για τον εαυτό του, «ένα μικρό παλάτι», όπως παραδέχθηκε, παρότι δεν του αρέσει να τον αποκαλούν «βασιλιά».
«Αγαπώ την ταχύτητα της Νέας Υόρκης, τη διαρκή της επανεφεύρεση και την ικανότητά της να παραμένει ίδια και συνάμα εντελώς διαφορετική», δήλωσε για την πανηγυρική περίσταση στον Luke Leitch της «Vogue», περιγράφοντας ουσιαστικά τη δική του πορεία στη ζωή και τη μόδα. Εξακόσιοι καλεσμένοι παρακολούθησαν την –πρώτη του εκτός Μιλάνου− επίδειξη στο Armory, το ιστορικό οπλοστάσιο της αμερικανικής εθνοφρουράς, που με μια γενναία αναμόρφωση επανήλθε στη 1930s γοητεία του και αγκάλιασε ιδανικά μια συλλογή που υπήρξε η νιοστή προσέγγιση του κώδικα Armani, με το χαρακτηριστικό soft tailoring σε ουδέτερους τόνους, με μικρές πινελιές εξωτισμού, σε 93 looks (!).
Δαιμόνιος επιχειρηματίας όσο και ταλαντούχος σχεδιαστής, ο Armani βάσισε την καριέρα του σε μια απαράλλακτη −από τα ’70s μέχρι και σήμερα– αισθητική που αναπτύχθηκε γύρω από τη ρευστότητα, την ελευθερία στην κίνηση και την ποιότητα, αλλά και σε μια παλέτα που κινήθηκε, πάνω-κάτω, στους ίδιους τόνους της κρέμας, των ήπιων γκρι-μπεζ και της ώχρας.
«Ξεκίνησα ως διακοσμητής βιτρινών και μετά ως αγοραστής για το La Rinascente (στο Μιλάνο). Αυτές μου οι εμπειρίες με διαμόρφωσαν ως σχεδιαστή, λειτούργησαν σαν ένα κάλεσμα στον ρεαλισμό που το κράτησα σαν θησαυρό», έλεγε ο Armani στο περιοδικό «W» τον Οκτώβριο του 2022, σε μια συνέντευξη-συνομιλία με τον Βρετανό designer Paul Smith με θέματα την αρετή της συνέπειας, την «υπογραφή» ενός designer, τα πρότυπα και πολλά ακόμα.
Δαιμόνιος επιχειρηματίας όσο και ταλαντούχος σχεδιαστής, ο Armani βάσισε την καριέρα του σε μια απαράλλακτη −από τα ’70s μέχρι και σήμερα– αισθητική που αναπτύχθηκε γύρω από τη ρευστότητα, την ελευθερία στην κίνηση και την ποιότητα, αλλά και σε μια παλέτα που κινήθηκε, πάνω-κάτω, στους ίδιους τόνους της κρέμας, των ήπιων γκρι-μπεζ και της ώχρας. Υπήρξε ο πρώτος (ακολούθησαν ο Hedi Slimane και ο Thom Browne) που αμφισβήτησε την αντίληψη τού «να ντύνεσαι σαν άνδρας» και άλλαξε τις σιλουέτες, σχεδιάζοντας ένα νέο σχήμα κοστουμιού, πετώντας από το παράθυρο το μεταπολεμικό ανδρικό tailoring, που ήταν ταυτισμένο με μια άκαμπτη αντίληψη για τον ανδρισμό. Στις κοφτερές τσακίσεις του στυλ Brooks Brothers και το δίλημμα «Savile Row ή τζιν», ο Armani απάντησε με τσαλακωμένα chic looks σε τόνους του γκρι και του μπεζ. Στις φωτογραφίες του σταθερού συνεργάτη του Aldo Fallai, τα ρούχα του μιλούσαν για μια υψηλή ιταλική μόδα η οποία απέρριπτε απολύτως το στυλιστικό πρότυπο του «ομορφονιού» Ιταλού, που είχε προωθηθεί στην Αμερική στις αρχές των ’70s μέσω της εποποιίας του «Νονού».
Διαβαστε περισσότερα εδώ
Σχολιάστε