Κάθε γειτονιά έχει πια και μια κρεπερί που συνήθως ξενυχτάει. Αλλά όσοι πίνουν τα ποτά τους στο κέντρο και ξέρουν τρώνε πριν ή μετά μια κρέπα με προσεγμένο φύλλο.
ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ, αλλά στην εγχώρια pop culture ο χαρακτηρισμός της κρέπας ως «σολόδερμα» από τη Δήμητρα στους «Απαράδεκτους» όταν ο Γιάννης βγάζει το μενού που πρέπει να ετοιμάσουν για τον Γάλλο φίλο του, τον Ζεράρ, στο επεισόδιο «Γαλλική Κουλτούρα», έγραψε ιστορία στα ’90s.
Και ακόμα κι αν η κρέπα μπήκε πρόσφατα ως πιάτο ή επιδόρπιο σε μερικά από τα καλύτερα μπραντσάδικα και εστιατόρια της Αθήνας, σίγουρα κάποιοι τη λένε ακόμα έτσι (το κάνω, το παραδέχομαι), είτε χαριτολογώντας είτε γιατί πράγματι την έχουν φάει κάπου σε κακή βερσιόν, αν και η κρέπα είναι μια κάπως safe επιλογή σε πρόχειρο φαγητό – δεν μπορούν να πάνε πολλά πράγματα στραβά.
Μια και λέμε και ξαναλέμε ότι το φαγητό είναι μνήμη, αν και μεγάλωσα σε μια πολύ μικρή περιοχή της Αθήνας, υπήρχαν δύο εικοσιτετράωρα μαγαζιά που εξυπηρετούσαν τα ξημερώματα όσους ήθελαν να στρώσουν με κάτι το στομάχι τους πριν γυρίσουν σπίτι. Και τα δύο ήταν κρεπερί, και συνήθως έβλεπες σε αυτά εργαζόμενους που έπιαναν δουλειά αχάραγα, παρέες που είχαν ξεμείνει να παίζουν επιτραπέζια, ξενύχτηδες και εφήβους που μόλις είχαν γυρίσει από σχολική εκδήλωση σε τοπικό κλαμπ και ένιωθαν πολύ έμπειροι στη ζωή για ένα βράδυ.
Η κρέπα είναι ένα γρήγορο φαγητό συνδεδεμένο με τη νύχτα της Αθήνας χειμώνα – καλοκαίρι, μια λύση για εκείνους που θέλουν να τσιμπήσουν κάτι πριν ή μετά το ποτό, αλλά να μη βαρύνουν με ψωμιά και πολλά υλικά, αν και υπάρχουν κι εκείνοι που της βάζουν μέσα τα πάντα, λες και είναι «βρόμικο».
Αλλά, πέρα από μένα και τα της γειτονιάς μου, η κρέπα είναι ένα γρήγορο φαγητό συνδεδεμένο με τη νύχτα της Αθήνας χειμώνα – καλοκαίρι, μια λύση για εκείνους που θέλουν να τσιμπήσουν κάτι πριν ή μετά το ποτό, αλλά να μη βαρύνουν με ψωμιά και πολλά υλικά, αν και υπάρχουν κι εκείνοι που της βάζουν μέσα τα πάντα, λες και είναι «βρόμικο».
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Σχολιάστε