Καταρχάς θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν άρχισα να τρώω ό,τι γλυκό έβρισκα, αλλά είτε έφτιαχνα μια σπιτική λιχουδιά είτε έτρωγα ένα μικρό κομμάτι μαύρη σοκολάτα. Μελέτες έχουν δείξει ότι ένα μικρό κομματάκι γλυκό είναι αρκετό για να ικανοποιηθεί η επιθυμία μας, το υπόλοιπο το τρώμε από λιγούρα. Γι αυτό δεν το παράκανα και επέλεγα ένα επιδόρπιο μέχρι 100 θερμίδες.

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα καθώς περνούσαν οι ημέρες ήταν ότι μειώθηκε η επιθυμία μου για γλυκά αλλά και για αλμυρά. Προς μεγάλη μου έκπληξη άρχισα να τρώω μικρότερες μερίδες φαγητού και δεν αναζητούσα πλέον τα γλυκά, όπως στο παρελθόν. Και η εξήγηση είναι απλή: δεν είχα πλέον το συναίσθημα της στέρησης και του απαγορευμένου. Είχα την επιλογή για ένα μικρό κομμάτι γλυκό, κάτι που με έκανε να νιώθω πιο ήρεμη και ελεύθερη. Πριν αρχίσω το πείραμα δεν επέτρεπα στο εαυτό μου να φάει ούτε ένα κομματάκι σοκολάτα, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλές να το παράκανα με τα γλυκά και να ένιωθα ενοχές, με αποτέλεσμα να έτρωγα ακόμα περισσότερο. Αυτός ο φαύλος κύκλος σταμάτησε από τότε που ξεκίνησα το πείραμα. Βέβαια όπως προανέφερα πάλι είχα κάποιο όριο στην επιλογή, ωστόσο το γλυκό δεν αποτελούσε πλέον για εμένα τον απαγορευμένο καρπό.

Όσο αφορά το βάρος μου θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν αυξήθηκε αλλά εξακολούθησε να μένει στα ιδία κιλά. Φυσικά έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι μείωσα την ποσότητα του φαγητού αφού για κάποιο λόγο δεν πεινούσα όπως παλιά και ότι το γλυκό που επέλεγα δεν ξεπερνούσε τις 100 θερμίδες. Τελειώνοντας το πείραμα άρχισα να είμαι πιο ελαστική με τον εαυτό μου και να του βάζω πιο λογικά διατροφικά όρια, ώστε να μπορώ να τα τηρώ χωρίς να καταλήγω σε κραιπάλη και μετά σε αυτό το άσκημο συναίσθημα της ενοχής.

Πηγή